Tatra 603 i Citroen DS19 ...smells like '50 ;D

No cóż. Już kolejny raz sytuacja zmusza mnie, bym w jednym poście streścił dłuższy czas mojej kolekcjonerskiej przygody. Powód – brak czasu, później brak chęci, a przy obecności chęci brak... śrubokręta. Tak... jeśli zastanawiacie się jak nieobecność tego małego narzędzia jest w stanie zatrzymać czas, to już wam odpowiadam. Otóż – jak już wspominałem we wpisie dotyczącym Lamborghini Miury – ostatnimi czasy IXO przykręca modeliki swojej produkcji do podstawek za pomocą śrubki, o trójkątnym wyżłobieniu. Od czasu Miury takie modeliki trafiły mi się jeszcze dwa, a nie chciałem po raz kolejny robić zdjęć na podstawkach. I oto dzisiaj – drogą chyba jakiejś nadnaturalnej iluminacji – poszukując odpowiednich śrubokrętów na Allegro, wpadłem na pomysł jak sobie z wredną śrubką poradzić. Wystarczy tylko wziąć zwykłe, płasko zakończone obcęgi (albo szczypce – jak zwał tak zwał), zacisnąć nimi kołnierz śrubki i przekręcić. Dziadostwo poddało się bez żadnych problemów :D Śrubkę dokręcamy tak samo – niestety nie da się tu uniknąć każdorazowego, lekkiego porysowania spodniej powierzchni podstawki szczypcami. Następnie, kiedy już poradziłem sobie ze śrubkami, mogłem przystąpić do robienia zdjęć.

Tym razem opowieść zacząć pragnę od małej przechwałki ;) Otóż w końcu udało mi się zakupić upragniony już od dawna model czechosłowackiej Tatry 603 – limuzyny przeznaczonej dla dygnitarzy i zasłużonych osobistości. Samochód ten od zawsze stanowił dla mnie jeden z najbardziej fascynujących elementów motoryzacji po wschodniej stronie żelaznej kurtyny. To, że w czasach oziębłego komunizmu powstać mogło auto tak naładowane emocjami nie przestaje budzić podziwu nawet dziś. Co więc stanowi o takiej niesamowitości Tatry 603? Pierwsza rzecz to karoseria. Firma Tatra już przed wojną znana była ze swoich projektów super aerodynamicznych nadwozi, które upodabniały jej pojazdy niemal że do samolotów, lub – jak powiedzielibyśmy dziś – statków kosmicznych. Nie inaczej było z karoserią Tatry 603. W jej przypadku zrezygnowano jednak z lansowanego przez firmę w jej wcześniejszych projektach tylnego statecznika pionowego (wyglądającego niemal jak w samolocie) na rzecz zwyczajnie zaokrąglonego tyłu z dzieloną szybą panoramiczną. Nadwozie nadal jednak stanowiło niemałe zaskoczenie dla przyzwyczajonego do wyglądu typowych aut lat 50-tych kierowcy czy przechodnia, bo to właśnie w 1956 roku została oficjalnie wyprodukowana pierwsza Tatra 603. Co więc aż tak szokowało? Niewątpliwie cygarowate kształty bardzo obłego, aerodynamicznego nadwozia. Na tle innych aut tamtej epoki, wzorowanych na wozach amerykańskich (Wołga M21), czy tkwiących jeszcze stylistyką we wczesnych latach powojennych (Warszawa M20), Tatra wyglądała niesamowicie futurystycznie, przypominając z boku nieco rozciągnięty, kosmiczny spodek. W początkowej fazie produkcji zaokrąglony pas przedni auta wyposażono w trzy reflektory, co także stylistycznie szokowało (później wprowadzono 4 światła – rozdzielone logiem Tatry). Podobnie dziwić mogło umieszczenie w tylnej części nadwozia dwóch potężnych wlotów powietrza. Samochód ten bowiem – inaczej niż jakakolwiek duża limuzyna w tamtych czasach – wyposażony był w 6 cylindrowy silnik o pojemności 2,5 litra umieszczony... z tyłu! 98 koni mechaniczny napędzało to wielkie auto, przenosząc całą moc na tylne koła. Taki napęd zapewniał Tatrze bardzo dobre jak na tamte czasy osiągi (v max. 170 km/h i około 14 s. 0-100km/h), jednakże powodował też duże utrudnienia w prowadzeniu auta. Kłopotów nie było podczas jazdy na wprost i przy niewielkich prędkościach. Niestety już w szybko pokonywanych zakrętach, szczególnie zimą, za sprawą silnika znajdującego się z tyłu i tylnego napędu, auto potrafiło zachowywać się bardzo nieprzewidywalnie. Szczególnie w rękach niedoświadczonych kierowców Tatra potrafiła być – i nie ma w tym żadnej przesady – odroczonym wyrokiem śmierci na kołach. Sytuację pogarszały również niewielkie koła na wąskich oponach i brak - nie stosowanych jeszcze wtedy poza Volvo - pasów bezpieczeństwa (wprowadzone w późniejszych modelach). Jeśli jednak kierowca był świadom ograniczeń auta, mógł podróżować nim bezpiecznie i bardzo komfortowo. Tatra zapewniała bowiem 6 wygodnych miejsc w bardzo obszernej kabinie. Wóz przestano produkować w 1976 roku, a jego następcą stała się - nie mniej jak na ówczesne czasy kontrowersyjna – Tatra 613.

Posiadany przez mnie modelik wyprodukowany został przez firmę IXO. Zakupiłem go w sklepie w Poznaniu za 100zł. Modelik był (do tej pory widywałem go tylko na Allegro i to rzadko), cena w sam raz, funduszy też mi nie brakowało, więc postanowiłem dokonać zakupu. Niestety dopiero w domu, po bliższym przyjrzeniu się autu, okazało się, że mój egzemplarz ma niestety wiele drobnych wad. Były to:
- odpryski lakieru u dołu obydwu wlotów powietrza (które okazały się plastikowe) zatuszowane przeze mnie czarną farbą,
- ubytek srebrnej farby na słupku B lewych przednich drzwi (również uzupełniony),
- dwie małe ryski na lakierze po prawej stronie nad zderzakiem (także odpowiednio zatuszowane)
Teraz auto prezentuje się wyśmienicie. Lakier jest śliczny, malowanie srebrnych elementów zadowalające, wnętrze pomalowane jak w dużym oryginale. Całość prezentuje się zdumiewająco godnie, szczególnie dzięki dużym gabarytom modelu. Tatra 603 od IXO to zdecydowanie opłacalny zakup i chyba najładniejszy modelik w mojej kolekcji :)

Zdjęcia prawdziwej Tatry 603 możecie zobaczyć po kliknięciu tutaj








Teraz czas na coś równie fascynującego. Kolejnym autem jakie chciałbym wam dzisiaj zaprezentować jest Citroen DS z 1957 roku. Po raz pierwszy samochód ten zaprezentowano na salonie samochodowym w Paryżu 6 października 1955 roku. Auto swoją nowatorską, szokującą stylistyką i niespotykanym zaawansowaniem technicznym wzbudziło taki podziw, że już pierwszego dnia na ekspozycji Citroena złożono nań 12 tysięcy zamówień! A czym wzbudziła „bogini” (jak zwali ją Francuzi, gdyż DS czytać można jako „déesse”, czyli po francusku właśnie „bogini”) aż tak gorące emocje? Po pierwsze wyglądem. W latach 50-tych, czasach wyraźnie wizualnie ociężałych, trój-bryłowych nadwozi, strzelista i zwarta, zwężająca się w kierunku tyłu konstrukcja DSa, stanowiła rozwiązanie nie lada ekstrawaganckie - wręcz futurystyczne i awangardowe. Kolejną nowatorską cechą nowego Citroena była również zastosowana w nim technologia hydrauliczna. Tak też DS wyposażony został w: hydrauliczny układ hamulcowy, hydraulicznie sterowane sprzęgło, hydrauliczne wspomaganie układu kierowniczego, oraz – co najważniejsze - hydropneumatyczne zawieszenie. To ono właśnie zbierało najwięcej pochwał, gdyż zapewniało niespotykany dotąd w żadnym innym aucie komfort resorowania. Znany był swojego czasu film przedstawiający szereg DSów zachowujących pełną stabilność i sterowność podczas jazdy bez jednego z tylnych kół, a to właśnie dzięki hydropneumatycznemu zawieszeniu. W 1968 roku samochód doczekał się liftingu, który odbił się głównie na jego przedzie. Tu też pojedyncze lampy zastąpiono reflektorami zespolonymi, teraz kryjącymi dodatkowo światła doświetlające wnętrze zakrętu, które podążały za kierunkiem ruchu kierownicy. Wystające klamki zmieniono na klamki kasetowe, bok karoserii ozdobiono chromowaną listwą, wprowadzone drobne kosmetyczne zmiany tyłu. Obok wersji DS produkowano również zubożoną wersję ID (od roku 1957), pozbawionej wszystkich hydraulicznych udogodnień oprócz hydropneumatycznego zawieszenia. Samochód produkowano do roku 1975. Jego następcą był Citroen CX.

Modelik Citorena DS znajdujący się w moim posiadaniu wyprodukowany został przez firmę IXO. Jest to już kolejny mój zakup nie bez przygód. Za modelik zapłaciłem 75 zł. Sprzedawała go osoba z Poznania, mieszkająca zupełnie niedaleko mnie (w dzielnicy obok). Mimo tego nie zgodziła się na odbiór osobisty, więc do auta musiałem dopłacić jeszcze 10 zł kosztów przesyłki (sic!). Citroenik wygląda bosko, ale również nie jest pozbawiony wad. Największa z nich, to grudka lakieru na prawym błotniku, i mniejsza, ledwo widoczna (ale jednak) na lewych tylnych drzwiach. Dodatkowo, równie mała, okrągła skaza znajduje się na samym środku przedniej szyby. Są to wady typowo produkcyjne, sprzedający jednak nic w opisie aukcji o nich nie wspominał. Na szczęśnie uszczerbki kosmetyczne są dosłownie minimalne, nie chciałem się więc sprzeczać. Mam już jednak nauczkę, że nie dosyć, że w sklepie trzeba być bardzo czujnym (niedoróbki w Tatrze), to jeszcze na Allegro zawsze należy pytać sprzedającego o stan towaru – w bezpośredniej komunikacji trudniej jest coś ukryć, bo kupujący może mieć niezbitą podstawę do późniejszych roszczeń, jeśli towar nie będzie zgodny z opisem.







OK. Na dziś to już wszystko. Za kilka dni postaram się umieścić jeszcze fotki modeliku Peugeota 404 z reklamą Catch, i Poldka z kolekcji Kultowych aut PRL.

Pozdrawiam wszystkich miłośników motoryzacji i miniatur (a w szczególności Luksa z jego wszechstronnym blogiem, do którego link znajdziecie po prawej).